اطلاعات مربوط به ریسک نقش مهمی در فرایند تصمیم‌گیری درست و ارزیابی شرکت‌ها ایفا می‌کنند. بر این اساس پژوهش حاضر به بررسی تاثیر سازوکارهای راهبری شرکتی بر سطح افشای ریسک در شرکت‌های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران پرداخت. برای این منظور داده‌های مربوط به 350 سال- شرکت برای سال‌های 1388 تا 1392 به روش اسنادکاوی جمع‌آوری شد. هم‌چنین داده‌های مربوط به افشای ریسک با تحلیل محتوای گزارش‌های سالانه شرکت‌های مورد بررسی کسب شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از مدل رگرسیون خطی تلفیقی آزمون شدند. نتایج حاصل از این تحلیل نشان داد که مالکیت سهامداران نهادی تاثیر مثبت و معناداری بر میزان افشای ریسک و مالکیت پنج سهامدار عمده، تعداد اعضای غیرموظف هیات مدیره و دوگانگی وظیفه مدیرعامل تاثیر منفی و معناداری بر میزان افشای ریسک دارند. هم‌چنین نتایج بیانگر اثر مثبت و معنادار اندازه شرکت و اهرم مالی بر میزان افشای ریسک بود. در نهایت این پژوهش ارتباط معناداری بین مالکیت سهامداران بیشتر و مساوی پنج درصد و درصد مالکیت بزرگترین سهامدار و نسبت تقسیم سود با میزان افشای ریسک نیافت.