ازجمله مسائلی که مدیران شرکت‌های سراسر جهان با آن مواجه می‌باشند این است که سرمایه در گردش و فرصت‌های رشد چگونه ساختار سرمایه شرکت‌های آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در این پژوهش به بررسی 107 شرکت پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران طی دوره زمانی 1388 تا 1394 پرداخته‌شده است. برای آزمون فرضیه‌ها، از مدل رگرسیون چند متغیره با استفاده از داده‌های ترکیبی بهره گرفته‌شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد، نسبت رشد فروش، نسبت رشد سود سهام، نسبت حساب‌های پرداختنی به فروش، نسبت سلامت ساختار سرمایه و نسبت نقدینگی تأثیر معنی‌داری بر اهرم مالی وجود دارد. همچنین نسبت رشد سود خالص، نسبت موجودی کالا به فروش، نسبت نقدینگی به فروش، نسبت حساب‌های دریافتنی به فروش، نسبت دارایی جاری به فروش، تأثیر معنی‌داری بر اهرم مالی ندارد.